ปัญหาการลงโทษทางวินัยร้ายแรงข้าราชการโดยไม่ต้องแต่งตั้งคณะกรรมการสอบสวนวินัยตามฐานความผิดอาญาที่คณะกรรมการ ป.ป.ช. ได้มีมติ; ศึกษากรณีข้าราชการท้องถิ่นคืนเงินยืมทดรองราชการล่าช้า

บทคัดย่อ

บทความนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษากรณีข้าราชการขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นได้ทำสัญญายืมเงินทดรองราชการเพื่อเดินทางเข้าร่วมโครงการอบรม แต่มีเหตุที่ไม่สามารถเข้าอบรมได้ จึงได้คืนเงินยืมล่าช้า และคณะกรรมการ ป.ป.ช. ได้ไต่สวนและมีมติว่ามีมูลความผิดอาญา แล้วได้ส่งคำวินิจฉัยพร้อมเอกสารที่เกี่ยวข้องไปยังผู้บังคับบัญชาดำเนินการทางวินัยร้ายแรงโดยไม่ต้องแต่งตั้งคณะกรรมการ สอบสวนวินัย
จากการศึกษาพบว่า การยืมเงินเป็นการยืมใช้สิ้นเปลือง ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 650 ซึ่งย่อมทำให้เงินยืมดังกล่าวตกเป็นกรรมสิทธิ์ของข้าราชการผู้ยืมทันทีที่มีการส่งมอบเงินยืม ข้าราชการที่ยืมเงินดังกล่าวจึงไม่ได้ครอบครองเงินยืมไว้แทนองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จึงไม่อาจเป็นความผิดอาญาตามที่คณะกรรมการ ป.ป.ช. กล่าวหาได้ และการที่คณะกรรมการ ป.ป.ช. แจ้งให้ผู้บังคับลงโทษทางวินัยร้ายแรงแก่ข้าราชการดังกล่าวโดยอาศัยพระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. 2561 มาตรา 98 ทั้งที่ยังมิได้มีคำพิพากษาถึงที่สุดว่าข้าราชการดังกล่าวเป็นผู้กระทำความผิดแต่อย่างใด จึงเป็นการขัดหรือแย้งกับรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย มาตรา 29 วรรคสอง ผู้เขียนได้เสนอแนะให้มีการแก้ไขเพิ่มเติมพระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. 2561 มาตรา 98 โดยให้แก้ไขการโทษทางวินัยร้ายแรงแก่ข้าราชการได้ต่อเมื่อมีคำพิพากษาของศาลถึงที่สุดว่าข้าราชการเป็นผู้กระทำความผิดเท่านั้น