วิเคราะห์การคุ้มครองทางสังคมของไทยตามเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสถานะปัจจุบันของการคุ้มครองทางสังคมของประเทศไทย และวิเคราะห์ช่องว่างการวิจัยและช่องว่างการคุ้มครองทางสังคมเพื่อบรรลุเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืนของ องค์การสหประชาชาติตามเป้าประสงค์ที่ 1.3 ของเป้าหมายที่ 1 ขจัดความยากจน ผลการศึกษา พบว่า

1. การคุ้มครองทางสังคมในประเทศไทย ประกอบด้วย หลักการประกันซึ่งแบ่งออกเป็นการประกัน สังคม และ การประกันสุขภาพ การคุ้มครองแรงงาน การประชาสงเคราะห์ และการบริการสังคมอื่นๆ ประชากรไทยร้อยละ 21.27 ของประชากรทั้งประเทศ (67.2 ล้านคน) ได้รับการคุ้มครองทางสังคมโดย การประกันตนตามมาตรา 33 และมาตรา39รัฐบาลได้จัดสรรงบประมาณ 7,671 ล้านบาท ในการเสริม สร้างสวัสดิการสังคมและยกระดับคุณภาพชีวิต เพื่อให้ประชาชนมีคุณภาพชีวิตและความเป็นอยู่ที่ดีได้รับ การคุ้มครองและบริการสวัสดิการตามสิทธิขั้นพื้นฐาน

2. ผลการวิเคราะห์ช่องว่างระหว่างสภาพปัจจุบันของไทยกับเป้าประสงค์ 1.3 และตัวชี้วัด 1.3.1 ขององค์การสหประชาชาติพบว่า มีการคุ้มครองทางสังคมของกลุ่มเด็ก กลุ่มแรงงานกรณีเจ็บป่วย กรณี ทุพพลภาพ กลุ่มผู้พิการ และกลุ่มคนยากจนและเปราะบางตามเป้าประสงค์และตัวชี้วัด แต่ในกลุ่มหญิง มีครรภ์ที่เป็นแรงงานนอกระบบยังไม่มีมาตรการคุ้มครอง และผู้สูงอายุที่ไม่ทำงาน แม้ว่ารัฐบาลจะจัดสรร เบี้ยยังชีพให้จำนวนหนึ่ง แต่ก็ไม่เพียงพอกับการดำรงชีวิต รัฐบาลควรมีนโยบายการเพิ่มเบี้ยยังชีพหรือมี มาตราการอื่นที่เหมาะสม