ความรับผิดชอบต่อสิ่งแวดล้อมในท้องถิ่น: ภาระผูกพันของโรงแรมประเภทรีสอร์ท

ผู้แต่ง

  • มณฑกานติ ชุบชูวงศ์

คำสำคัญ:

การท่องเที่ยว, ความรับผิดชอบต่อสิ่งแวดล้อม, รีสอร์ท, ความรับผิดชอบต่อสังคม, สิ่งแวดล้อมของท้องถิ่น

บทคัดย่อ

สิ่งแวดล้อมตามธรรมชาติในแหล่งท่องเที่ยวเป็นปัจจัยสำคัญยิ่งที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวให้ไปเยือนงานธุรกิจรีสอร์ทจึงขึ้นอยู่กับสิ่งแวดล้อมตามธรรมชาติของท้องถิ่นค่อนข้างมาก เมื่อธุรกิจรีสอร์ท ได้รับประโยชน์จากทรัพยากรธรรมชาติของท้องถิ่น จึงควรร่วมรับผิดชอบ ขณะนี้ยังมีรีสอร์ทจำนวนหนึ่ง ยังไม่ตระหนักถึงความสำคัญของสิ่งแวดล้อมตามธรรมชาติที่มีต่อความสำเร็จและความยั่งยืนของธุรกิจ แม้ว่าธุรกิจรีสอร์ทจำนวนมากมีกิจกรรมที่แสดงความรับผิดชอบต่อสงิ่ แวดล้อมกำหนดอยู่ในนโยบายของ องค์กร แต่ส่วนใหญ่ยังเป็นไปเพื่อประโยชน์ในเชิงธุรกิจ เช่น การทำกิจกรรมการประหยัดพลังงานแล้ว นำมาทำการตลาด บทความนี้ประสงค์ที่จะชี้ให้เห็นความสำคัญของสิ่งแวดล้อมและทรัพยากรธรรมชาติ ของท้องถิ่น ที่รีสอร์ทนำมาใช้เพื่อการตลาดและการบริหารจัดการ ทั้งนี้เพื่อให้เกิดการตระหนักในภาระ ผูกพันที่รีสอร์ทควรร่วมรับผิดชอบต่อสิ่งแวดล้อมของท้องถิ่น อีกทั้งควรกำหนดเป็นประเด็นในนโยบาย ด้านความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์กร

References

Aguilo, E., Alegre, J., & Sard, M. (2005). The persistence of the sun and sand tourism model, Tourism Management, 26, 219-231.

Blanco, E., Rey-Maquieira, J., & Lozano, J. (2009). Economic incentives for tourism firms to undertake voluntary environmental management. Tourism Management, 30, 112-122.

Budeanu, A. (2005). Impacts and responsibilities for sustainable tourism: A tour operators’perspective. Journal of Cleaner Production, 13, 89-97.

Chubchuwong, M. (2014). Factors Affecting Visitors’ Pro-environment Attitudes and Behaviors: A Study of International Visitors in Thailand. Thailand; Asian Institute of Technology (AIT).

Chubchuwong, M., Beise-Zee, R., & Speece, M. (2015). The effect of nature-based tourism,destination attachment and ownership of property on visitors’ pro-environment attitudes and behaviours: a study in Thailand. Asia Pacific Journal of Tourism Research, 20(6), 656-679.

Chubchuwong, M., & Speece, M.W. (2016). The ‘people’ aspect of destination attachment in international tourism. Journal of Travel & Tourism Marketing, 33(3), 348-361.

Dodds, R., Graci, S.R., & Holmes, M. (2010). Does the tourist care? A comparison of tourists in

Koh Phi Phi, Thailand and Gili Trawangan, Indonesia. Journal of Sustainable Tourism,18(2), 207-222.

Dwyer, L., Edwards, D., Mistilis, N., Roman, C., & Scott, N. (2009). Destination and enterprise management for the tourism future. Tourism Management, 30, 63-74.

Encyclopaedia Britannica, Inc. (2016). Resort Hotel‘s Definition. Retrieved October 1, 2016, from https://www.britannica.com/technology/resort-hotel.

European Cities Marketing. (2011). Corporate Social Responsibility and Tourism. Retrieved on November 26, 2014 from https://www.europeancitiesmarketing.com/corporate-social-responsibility-and-tourism/p.1-5.

Falck, O., & Heblich, S. (2007). Corporate social responsibility: Doing well by doing good. Business Horizons, 50, 247-254.

Grobois, D. (2012). Corporate social responsibility reporting by the global hotel industry: Commitment, initiatives and performance. International Journal of Hospitality Management, 31, 896-905.

Imran, S., Alam, K., & Beaumont, N. (2014). Environmental orientations and environmental behaviours: Perceptions of protected area tourism stakeholders. Tourism Management, 40, 290-299.

Inoue, Y., & Lee, S. (2010). Effects of different dimension of corporate social responsibility on corporate financial performance in tourism-related industry. Tourism Management, 1-15.

Kotler, P., Bowen. J., & Markens, J. (2006). Marketing for Hospitality and Tourism. (4th Ed). Upper Saddle River, N.J.: Prentice Hall.

S. E. & Park, S. Y. (2011). An analysis of CSR activities in the lodging industry. Journal of Hospitality and Tourism Management, 18(1), 147-154.

Medlik, S. (1994). The Business of Hotel. (3rd ed). Oxford: Butterwort-Heinemann.

Miller, G. (2001). Corporate responsibility in the UK tourism industry. Tourism Management, 22, 589-598.

MOTS. (2014). Tourism Strategic Plan 2014-2017. Thailand: Ministry of Tourism and Sport.

National Statistical Office (2015). The 2014 Hotels and Guest Houses Survey. Bangkok: National Statistical Office.

Peng, X., Wei, J., & Li, Y. (2013). Corporate social responsibility practices in Chinese Hotel Industry: A content analysis of Public CSR information of 15 top Chinese Hotel-management Companies. Tourism Tribune, 28(3), 52-61.

Punitha, S., & Rasdi, R. M. (2013). Corporate social responsibility: adoption of green marketing by hotel industry. Asian Social Science, 9(17), 79-93.

Ritchie, J.R.B. & Crouch, G.I. (2003). The Competitive Destination: A sustainable tourism perspective. Oxon, U.K.: CABI Publishing.

Ryan, C. (2002). Equity, management, power sharing and sustainability-issues of the new tourism. Tourism Management, 23, 17-26.

Tourism Department. (2016). Thailand Tourist Statistics 2015. Retrieved November 10th, 2016, from http://www.tourism.go.th/home/details/

UNEP (1999). UNEP magazine for environmentally sustainable development, 10(3).

WTO (2000b). Global Code of Ethics for Tourism. Retrieved November 10th 2016, from https://www.world-tourismorg./project/ethics/principles.html.

Xotels (2016). Resort Hotel’s Definition. Retrieved October 1, 2016 from http://xotels.com/en/glossary/resort-hotel.

Yeoman, I. (2005). Tomorrow’s world-consumer and tourist. Visit Scotland, 1(2), 1-31.

Yuksel, A., Yuksel, F., & Bilim, Y. (2010). Destination attachment: Effects on customer satisfaction and cognitive, affective and conative loyalty. Tourism Management, 31, 274-284.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2020-06-25