การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอินทรีย์ ในจังหวัดเชียงใหม่
คำสำคัญ:
การท่องเที่ยวเชิงเกษตรอินทรีย์, การท่องเที่ยวเชิงเกษตร, การวิเคราะห์สภาพแวดล้อมบทคัดย่อ
จุดมุ่งหมายของการวิจัยครั้งนี้ เพื่อศึกษาและอธิบายถึงสถานการณ์การท่องเที่ยวเชิงเกษตรอินทรีย์ในจังหวัดเชียงใหม่ และศึกษากลยุทธ์และแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอินทรีย์ในจังหวัดเชียงใหม่ โดยใช้กระบวนการวิเคราะห์สถานการณ์ภายในและภายนอก และเครื่องมือสำหรับการสร้างกลยุทธ์ใหม่จากสภาพแวดล้อมและสถานการณ์ปัจจุบัน ทั้งนี้ได้ศึกษาข้อมูลจากผู้นำชุมชน ผู้จัดการ เจ้าของธุรกิจ และผู้ที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวเกษตรอินทรีย์ในพื้นที่จังหวัดเชียงใหม่ จำนวนทั้งสิ้น 280 คน ข้อมูลได้รวบรวมในเดือนตุลาคม 2561 – กันยายน 2562 ทั้งนี้ได้รวบรวมข้อมูลจากหลากหลายวิธีการ เช่น การสัมภาษณ์ การอภิปรายกลุ่ม การสังเกตจากคณะผู้วิจัย และการเปิดเวทีชาวบ้าน เพื่อนำข้อมูลมาวิเคราะห์ ผลการศึกษาทำให้ทราบว่า การจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอินทรีย์ในจังหวัดเชียงใหม่ ประกอบด้วยมิติด้านการจัดการที่รวมไปถึงการก่อตั้ง ลักษณะการดำเนินงาน การมีส่วนร่วมกับชุมชนและจุดเด่นของธุรกิจ มิติด้านการตลาดควรให้ความสำคัญถึงผลิตภัณฑ์และช่องทางการจัดจำหน่าย และมิติด้านการจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอินทรีย์บนพื้นฐานทรัพยากรท้องถิ่น ซึ่งการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอินทรีย์เปิดโอกาสให้เกษตรกรสร้างรายได้จากผลิตภัณฑ์ทางการเกษตร มีกิจกรรมใหม่หรือผลผลิตทางการเกษตรในการจำหน่ายและเพิ่มมูลค่าทางสินค้าได้มากยิ่งขึ้น เกิดจ้างงานจากการจัดกิจกรรมการท่องเที่ยว ตลอดจนทำให้เศรษฐกิจของชุมชนมีการหมุนเวียน และช่วยกระตุ้นให้เกิดการกระจายรายได้เพิ่ม ผลการศึกษาสามารถนำไปใช้สำหรับการวางแผน และกำหนดกลยุทธ์ให้แก่หน่วยงานและผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอินทรีย์ของจังหวัดเชียงใหม่ต่อไป
References
จีรนันท์ เขิมขันธ์. (2561). มุมมองของการพัฒนาภาคการท่องเที่ยวเชิงเกษตรในประเทศไทย. วารสารเกษตรพระจอมเกล้า, 36(2) ,162-167.
สุกานดา นาคะปักษิณ, อารีย์ นัยพินิจ, ธงพล พรหมสาขา ณ สกลนคร, และ ภัทรพงษ์ เกริกสกุล. (2560). รูปแบบการพัฒนาการท่องเที่ยววิถีเกษตรอินทรีย์ในกลุ่มจังหวัดร้อยแก่นสารสินธุ์. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 6(1), 209-219. สืบค้นจาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/245585/166130
Broccardo, L., Culasso, F., & Truant, E. (2017). Unlocking value creation using an agritourism business model. Sustainability, 9, 1618.
Brookfield, H. (1991). Environmental sustainability with development: What prospects for a research agenda?. In O. Stokke (Ed.), Sustainable Development. London: Frank Cass.
Busby, G., & Rendle, S. (2000). The transition from tourism on farms to farm. Tourism Management, 21(6), 635-642. DOI:10.1016/S0261-5177(00)00011-X
Butler, R. W. (1991). Tourism, environment, and sustainable development. Environmental Conservation, 18(3), 201–209.
Cater, E. (1993). Ecotourism in the third world: Problems for sustainable tourism development. Tourism Management, 14(2), 85-90.
Cheng, C. C. J., Yang, C. l., & Sheu, C. (2014). The link between eco-innovation and business performance: A Taiwanese industry context. Journal of Cleaner Production, 64, 81-90.
Choo, H., & Jamal, T. (2009). Tourism on organic farms in South Korea: A new form of ecotourism? Journal of Sustainable Tourism, 17, 431–454.
Ciolac, R., Adamov, T., Iancu, T., Popescu, G., Lile, R., Rujescu, C., & Marin, D. (2019). Agritourism: A sustainable development factor for improving the ‘health’of rural settlements. Case study Apuseni mountains area. Sustainability, 11(5), 1467.
Clarke, J. (1996). Farm accommodation and the communication mix. Tourism Tourism Management, 17(8), 611-616.
Clough, M. (1997, 11 June). Profiting from farm tourism. Western Morning News..
Cropper, M. L., Leland, B. D., & McConnell, K. E. (1998). On the choice of functional.
Department of Tourism. (2014). Thailand agritourism attraction standard handbook. Retrieved April 16, 2019, from https://thaits.org/tts_pr/wp-content/uploads/2016/09/คู่มือการประเมิน-แหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร.pdf
Drzewiecki, M. (2002). Podstawy agroturystyki, Ośrodek Postępu Organizacyjnego, Bydgoszcz.
Dubois, C., & Schmitz, S. (2013). What is the position of agritourism on the Walloon tourist market?. European Countryside, 5(4), 295–307.
Fleischer, A. (1996). The rural vacationers: Follow-up study. Israel, Jerusalem.
Fleischer, A., & Felsenstein, D. (2000). Support for small-scale rural tourism: Does it make a difference?. Annals of Tourism Research, 27(4), 1007–1024.
Fleischer, A., & Pizam, A. (1997). Rural tourism in Israel. Tourism Management, 18(6), 367-372.
Godfrey, K. (1996). Towards sustainability: Tourism in the Republic of Cyprus. In L. C. Harrison and W. Husbands (Eds.), Practicing Responsible Tourism: International Case Studies in Tourism Planning. Policy and Development, Wiley.
Horbach, J., Rammer, C., & Rennings, K. (2012). Determinants of eco-innovations by type of environmental impact: The role of regulatory push/pull, technology push and market pull. Ecological Economics, 78, 112-122.
Hunter, C. (1997). Sustainable tourism as an adaptive paragigm. Annals of Tourism Research, 24(4), 850-867.
Khermkhan, J., & Mankeb, P. (2018). The agricultural tourism management in family business: Case study of Rayong province in Thailand. International Journal of Agricultural Technology, 14(7), 1327-1334.
Klangrahad, C., Nakhorn, P., & Rungrueng, K. (2017). The success factors of urban agriculture. In the Proceeding of The 4th National Conference on Public Affairs Management: Public Affairs Management Under Thailand 4.0. (pp 811-826).
Kruntakapakorn, K., Sitthikun, S., & Leelapattana,W. (2020). Developing the potential of agricultural community in Huay Sai Sub-district Maerim district Chiangmai province. Journal of modern management science, 13(2), 29-44.
Kuo, N. W., & Chiu, Y.T. (2006). The assessment of agritourism policy based on SEA combination with HIA. Land use policy 23, 560–570.
Loureiro, S. M. C. (2014). The role of the rural tourism experience economy in place attachment and behavioral intentions. International Journal of Hospitality Management, 40, 1-9.
Miczyńska–Kowalska, M. (2017). Innovation in agritourism as perceived by students of University of Life Sciences in Lublin. Acta Innovations, 24, 53-64.
Phillip, S., Hunter, C., & Blackstock, K. (2010). A typology for defining agritourism. Tourism Management, 31(6), 754–758.
Privitera, D. (2009). Factors of development of competitiveness: The case of organic-agritourism. In European Association of Agricultural Economists, 113th Seminar, December 9-11, 2009, Belgrade, Serbia.
Privitera, D. (2010). The importance of organic agriculture in rural tourism. Applied Studies in Agribusiness and Commerce, 4, 59–64.
Rak A. M., Mirończuk, A., & Piechowicz, B. (2007). Finansowanie turystyki wiejskiej z unijnych funduszy strukturalnych, [w:] G. A. Ciepiela, J. Sosnowski, Agroturystyka. moda czy potrzeba?, Wyd. Akademii Podlaskiej, Siedlce.
Rennings, K. (2000). Redefining innovation: Eco-innovation research and the contribution from ecological economics. Ecological Economics, 32(2), 319-332.
Ritson, C., & Oughton, E. (2007). Food consumers and organic agriculture. In Understanding Consumers of Food Products, L. Frewer and H. van Trijp (Eds.), 254–272. Boca Raton, FL: CRC Press.
Samrah, D., & Prachuap T. (2020). Evaluation of agritourism potentials in Tanyong Pao community, Tha Kamcham sub-district, Nong chik district, Pattani province. Humanities and Social Sciences, 37, 80-111.
Sangsuriyachan, T. (2010). Changes to farmers' lifestyles after attending Ratchathani Asoke's sufficiency economy training program. KKU Research Journal. 15(11),1088-1100.
Sangsuriyayachan, T. (2010). Changes to famers’ lifestyles after attending Ratchathani Asoke’s sufficiency economy training program. KKU Research Journal (Graduate Studies), 15(11), 1088-1100.
Sharpley, R. (2002). Rural tourism and the challenge of tourism diversification: The case of Cyprus. Tourism Management, 23, 233-244.
Sharpley, R., & Vass, A. (2006). Tourism, farming and diversification: An attitudinal study. Tourism Management, 27(5), 1040-1052.
Shen, C. C., Chang, Y. R., & Liu, D. J. (2020). Sustainable development of an organic agriculture village to explore the influential effect of brand equity from the perspective of landscape resources. Sustainability, 12, 7416.
Shen, C. C., Liu, D. J., & Tseng, T. A. (2020). Establishing an organic agricultural tourism attachment model by integrating the means-end chain method and fuzzy aggregation operator. Journal of Outdoor Recreation and Tourism, 33, 67–114.
Skowronek, E., Tucki, A., Huijbens, E., & Jó´zwik, M. (2018). What is the tourist landscape? Aspects and features of the concept. Acta geographica Slovenica, 58, 73–85.
Sungrugsa, N., Plomelersee, S., & Tungtavonsakul, N. (2017). The development of useful knowledge set linked to creative tourism. Veridian E-Journal, 10(2), 2143-2160.
Tchouamou Njoya, E., & Nikitas, A. (2020). Assessing agriculture–tourism linkages in Senegal: A structure path analysis. GeoJournal, 85, 1469–1486.
Thongma, W., Lin, Y. T., Leelapattana, W., & Cho, C. C. (2017). Environmental education and perceived eco-innovativeness: A farm visitor study. Advances in Hospitality and Leisure, 13, 99-110.
Viriyakulkit, N., Sirivanasandha, R., & Viriyarungsarit, P. (2009). Family business succession. Money and banking Thailand. Bangkok.
Wacher, C. (2006). The development of agri-tourism on organic farms in new EU countries – Poland, Estonia and Slovenia, Winston Churchill Memorial Trust. Retrieved from http://orgprints.org/10860/1/winstonchurchill.pdf
Weaver, D. B., & Fennell, D. (1997). The vacation farm sector in Saskatchewan: A profile of operations. Tourism Management, 18, 357–365.
Wheeller, B. (1993). Sustaining the ego. Journal of Sustainable Tourism, 1(2), 121-129. DOI:10.1080/09669589309450710
World Trade Organization. (2002). Asia Pacific Ministerial Conference on sustainable development in ecotourism, Male, Maldives, 11-13 Feb. 2002, Final Report. Author.
Xue, L. L., Chang, Y. R., & Shen, C. C. (2020). The sustainable development of organic agriculture tourism: The role of consumer landscape and pro-environment behavior. Sustainability, 12(15), 6264-6269.
Zhang, X., Song, H., & Huang, G.Q. (2009) Tourism supply chain management: A new research agenda. Tourism Management, 30, 345-358. http://dx.doi.org/10.1016/j.tourman.2008.12.010
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2022 มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารสุทธิปริทัศน์ ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารสุทธิปริทัศน์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารสุทธิปริทัศน์หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารสุทธิปริทัศน์ก่อนเท่านั้น
