พัฒนาการของคนรักเพศเดียวกันท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงของบริบทประวัติศาสตร์ตะวันตก

บทคัดย่อ

จากการศึกษางานวิจัยเรื่อง พัฒนาการของคนรักเพศเดียวกันท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงของบริบทประวัติศาสตร์ตะวันตกผู้วิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึงพัฒนาการของ “วาทกรรม” คือ บริบททางสังคมและวัฒนธรรมได้ก่อรูปให้วัฒนธรรมยุโรปมองคนรักเพศเดียวกันว่าเป็นอย่างไรบ้างตลอดช่วงสมัยในประวัติศาสตร์ โดยสรุปผลการศึกษาว่า สังคมตะวันตกได้ “ก่อรูป” การมองอัตลักษณ์ของคนรักเพศเดียวกันออกเป็น 4 ระยะ กล่าวคือ

        ในระยะที่ 1  คือระยะตั้งแต่กรีก-โรมัน สังคมในสมัยดังกล่าว มองคนรักเพศเดียวกันว่าเป็นลักษณะของชนชั้น โดยมีลักษณะยึดโยงกับเครือข่ายทางอำนาจและสังคม (hierarchy) โดยสัมพันธ์กับอายุและชนชั้น ดังเช่น ถ้าผู้ที่เป็นทาสหรือผู้ที่มีอายุน้อยจะต้องเป็นฝ่ายถูกกระทำ (passive) ผู้ที่เป็นเจ้านายหรือผู้ที่มีอายุสูงกว่าจะต้องเล่นบทบาทผู้กระทำ (active) โดยในยุคนี้จะไม่มีการจัดระเบียบแบ่งประเพศของเพศภาวะ ว่าคนคนนี้เป็น “รักต่างเพศ” (Straight) “คนรักเพศเดียวกัน” (homosexual) หรือคนรักทั้งสองเพศ (bisexual) ผู้ชายที่เป็นสหภาคีเพศ (pansexuality) จึงจะถือว่าเป็นผู้ชายที่แท้จริง (Macho) โดยความสัมพันธ์ที่ได้รับความนิยมมากในสมัยกรีกถูกเรียกว่า pederasty คือความสัมพันธ์ระหว่างชายโตเต็มวัยและเด็กหนุ่มแรกรุ่น

 โดยในระยะที่ 2 คือ ภายหลังจากการสถาปนาศาสนาคริสต์เป็นศาสนาประจำชาติชองอาณาจักรโรมันแล้ว ความสัมพันธ์ของคนรักเพศเดียวกันกลับถูกเปลี่ยนไป กล่าวคือ กลายเป็นความผิดบาป ทั้งนี้อันเนื่องมาจากการที่ศาสนาคริสต์รับเอาวัฒนธรรมของยิวมาไว้และนอกจากนี้ศาสนาคริสต์เดิมยังเป็นศาสนาของชนชั้นล่าง ซึ่งวัฒนธรรมของชนชั้นล่างเป็นวัฒนธรรมที่ต่อต้านคนรักเพศเดียวกัน เนื่องจากก่อนหน้านั้นกรีก-โรมันมีวัฒนธรรมpederastyซึ่งเป็นวัฒนธรรมที่แพร่หลายอยู่ในหมู่ชนชั้นสูงที่คนกลุ่มนี้เห็นว่าเป็นพวกฟุ้งเฟื้อเห่อเหิม อีกทั้งใช้เวลาหมกมุ่นอยู่กับเรื่องของกามารมณ์ ดังนั้นทางรัฐบาลของอาณาจักรโรมันจึงเริ่มออกกฏหมายต่อต้านคนรักเพศเดียวกันอย่างเป็นระบบโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ภายหลังสมัยของจักรพรรดิจัสติเนียนที่ 1 (Justinian I,527-565) แห่งอาณาจักร        ไบเซ็นไทน์ และผู้ก่อตั้งสำนักสงฆ์เซนต์บาซิล แห่งนิซซากล่าวว่า ถ้าผู้ชายถูกค้นพบว่ามีความสัมพันธ์ทางเพศกับเด็กผู้ชายจะไม่ได้รับการยอมรับเข้าสู่พิธีศักดิ์สิทธิของชาวคริสต์แม้กระทั่งตายไปแล้ว

      ส่วนในระยะที่สามวาทกรรมเกี่ยวกับคนรักเพศเดียวกันได้รับอิทธิพลจากการปฏิวัติวิทยาศาสตร์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การปฏิวัติทางการแพทย์โดยในระยะนี้มองว่าคนรักเพศเดียวกันเป็น “คนป่วย” ที่ต้องได้รับการบำบัด แต่อย่างไรก็ตามในระยะนี้ คนรักเพศเดียวกันก็ได้เริ่มมีพื้นที่เป็นของตนเองเป็นครั้งแรกจาก วัฒนธรรม “บ้านมอลลี่” คือเป็นสถานที่นัดพบปะกันของเกย์ในลอนดอน แต่วัฒนธรรมของคนรักเพศเดียวกันในช่วงก่อนสงครามโลกครั้งที่ 2 ก็ถึงจุดสูงสุดในเยอรมันโดยแม็คนัสแฮสฟิวได้ออกวารสาร “Der Eigine”ที่กล่าวว่าการเป็นคนรักเพศเดียวกันเป็น “สัญชาติญาณธรรมชาติภายในส่วนลึก”และในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่ 1 ก็ได้มีการก่อตั้งสถาบันเพศศึกษา (Sexology) เป็นที่แรกของโลกในปี 1919หากแต่การสถาปนาอำนาจของพวกนาซ๊ก็ได้ดับฝันคนกลุ่มนี้ เนื่องจากพวกนาซีมีนโยบายต่อต้านคนรักเพศเดียวกันอย่างรุนแรง โดยมีชาวเกย์เยอรมันจำนวนมากถูกจับและถูกเข้าค่ายกักกัน

ส่วนในระยะสุดท้าย คือภายหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ก็ได้เกิดขบวนการประชาสังคมของคนรักเพศเดียวกันขึ้นมากมาย ดังเช่นขบวนการ ซีโอซี เนเดอร์แลนด์ (COCNederland) โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ขบวนการแมตตาชีนในสหรัฐฯ ซึ่งเป็นขบวนการที่เข้มแข็งที่สุด หากแต่สิ่งที่ทำให้ขบวนการสิทธิของคนรักเพศเดียวกันพัฒนาแบบก้าวกระโดดมากที่สุดก็คือ “เหตุการณ์สโตนวอลล์” ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่ตำรวจเข้าไปบุกค้นคลับของชาวเกย์อันอยู่ในเมืองนิวยอร์ค ยังความโกรธแค้นแก่คนรักเพศเดียวกันเป็นจำนวนมากอย่างรุนแรงจนคนกลุ่มนี้ได้ตอบโต้โดยการก่อจราจลต่อต้านตำรวจอย่างรุนแรง และการจลาจลนี้ได้เกิดผลที่สำคัญคือทำให้เกิดเกย์ไพรด์โดยเริ่มจากลอส แอนเจอลิสและชิคาโก ต่อมาได้ขยายตัวไปในอีกหลายๆ เมืองรวมไปถึง คานาดา ออสเตรเลียและยุโรปตะวันตก และต่อมาในทศวรรษที่ 80 ก็ได้เกิดกีฬา เพลง และภาพยนตร์ที่เกี่ยวกับคนรักเพศเดียวกันเป็นจำนวนมาก จนสิ่งเหล่านี้ผลักดันให้ประเทศเดนมาร์กผ่านกฏหมายการแต่งงานของเพศเดียวกันประสบความสำเร็จเป็นที่แรกในปี 1989