ความรับผิดชอบต่อสังคมของชุมชนกลุ่มอุตสาหกรรมบรรจุภัณฑ์ขวดแก้วไทย
คำสำคัญ:
ความรับผิดชอบต่อสังคม, ชุมชน, อุตสาหกรรมบทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาระดับความรู้ความเข้าใจและการยอมรับของประชาชน เกี่ยวกับความรับผิดชอบต่อสังคมของชุมชนกลุ่มอุตสาหกรรมบรรจุภัณฑ์ขวดแก้วไทย เป็นการวิจัยเชิงสำรวจ ประชากรที่ทำการศึกษาคือประชาชนในชุมชนที่อาศัยในพื้นที่ที่เป็นเขตที่ตั้งอุตสาหกรรมบรรจุภัณฑ์ขวดแก้วไทย จำนวน 78,024 คน คำนวณกลุ่มตัวอย่างโดยใช้สูตรของ เครจซี มอร์แกน ได้กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 412 คน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลได้แก่ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ยเลขคณิต ส่วนเบี่ยงเบน มาตรฐานและการวิเคราะห์การถดถอยเชิงพหุคูณ ผลการศึกษาพบว่า ประชาชนโดยส่วนใหญ่มีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับ CSR ที่เน้นการมีส่วนร่วมของประชาชน การยอมรับของประชาชนเกี่ยวกับความรับผิดชอบต่อสังคมที่เน้นการมีส่วนร่วมของประชาชน พบว่า การยอมรับอยู่ในระดับมาก การมีส่วนร่วมของชุมชนในการดำเนินการความรับผิดชอบต่อสังคม พบว่า การมีส่วนร่วมอยู่ในระดับมาก และพบว่า การยอมรับมีผลต่อการมีส่วนร่วมของประชาชน ผลการวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างการยอมรับกับการมีส่วนร่วมของประชาชนพบว่า การยอมรับเกี่ยวกับวัตถุประสงค์ในการดำเนินงาน การมุ่งเน้นการมีส่วนร่วมของผู้เกี่ยวข้องและความเต็มใจในการมีส่วนร่วมในการดำเนินงานมีความสัมพันธ์กับการมีส่วนร่วมของประชาชนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01
References
กระทรวงอุตสาหกรรม. (2560). โครงการส่งเสริมโรงงานอุตสาหกรรมให้มีความรับผิดชอบต่อสังคมและชุมชนอย่างยั่งยืน. สืบค้นเมื่อ 15 มกราคม 2561, จาก https://www.industry.go.th/psd/joomlatools-files/docman-files/Action%20Plan%203%20years%20(2020%20-%202022)%20’s%20MOI%20(final).pdf
กัญญารัตน์ ชิระวานิชผล. (2009). ความสัมพันธ์ระหว่างความรับผิดชอบต่อสังคม กลยุทธ์ กิจการและผลประกอบการของวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมในประเทศไทย. Chulalongkorn Business Review, 31(1-2), 21-35.
ตะวัน กาญจนะโกมล, และ พิศมัย จารุจิตติพันธ์. (2561). การมีส่วนร่วมสาธารณะในการบริหารเทศบาลตำบลในเขตพื้นที่ภาคเหนือตอนบนของประเทศไทย. วารสารเกษมบัณฑิต, 19(ฉบับพิเศษ). สิงหาคม – ตุลาคม, 63-77.
ถวิลวดี บุรีกุล. (2551). การมีส่วนร่วม: แนวคิด ทฤษฎีและกระบวนการ. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.
บริษัท บีจี คอนเทนเนอร์ กล๊าส จำกัด (มหาชน). (2561). รายงานประจำปี 2561. ค้นเมื่อ 20 มกราคม 2561, จาก https://www.bgc.co.th/investor/download/1_AnnualReport_20190917_084900_.pdf
พิศมัย จารุจิตติพันธ์, และ เกียรติชัย วีรญาณนนท์. (2559). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการบริหารเทศบาลเมือง. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 19(มกราคม – ธันวาคม), 146 – 169.
พนัชกร สิมะขจรบุญ, กฤษฎา พรประภา, และวิโรจน์ เจษฎาลักษณ์. (2016). ศักยภาพการจัดการความรับผิดชอบต่อสังคมเชิงกลยุทธ์ ของอุตสาหกรรมอาหารแปรรูปในประเทศไทย. Chulalongkorn Business Review, 38(4), 33–67.
Bloom, B. A. (1956). Taxonomy of education objective handbook I: Cognitive domain. New York: David Mc Kay 0Company.
Carroll, A. B. (1991). The pyramid of corporate social responsibility: Toward the moral management of organizational stakeholders. Business Horizons, 39–48.
Gao, Y. (2011). CSR in an emerging country: A content analysis of CSR reports of listed companies. Baltic Journal of Management, 6, 263–291.
Ismail, M. (2009). Corporate social responsibility and its role in community development: An international perspective. Journal of International Social Research, 2(9), 199-209.
Krejcie, R. V.. & Morgan, D. E. (1970). Determining sample size for research activities. Journal Education and Psychological Measurement, 30(3), 608-609.
Singhapakdi, A., Lee, D.-J., Sirgy, M. J., & Senasu, K. (2015). The impact of incongruity between an organization’s CSR orientation and its employees’ CSR orientation on employees’ quality of work life. Journal of Business Research, 68(1), 60–66.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารสุทธิปริทัศน์ ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารสุทธิปริทัศน์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารสุทธิปริทัศน์หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารสุทธิปริทัศน์ก่อนเท่านั้น
