กระบวนการจัดการเรียนรู้เชิงรุกของครูยุคใหม่ตามแนวคิดพลเมืองดิจิทัล: กุญแจสู่การเตรียมความพร้อมสำหรับโลกอนาคต

ผู้แต่ง

  • วรพล ศรีเทพ โรงเรียนไทยรัฐวิทยา ๑๐๒ (บ้านเกาะเต่า)
  • นรินทร์ วัฒนบัญชา โรงเรียนบ้านเขาพรุเสม็ด

คำสำคัญ:

กระบวนการจัดการเรียนรู้เชิงรุกของครูยุคใหม่, แนวคิดพลเมืองดิจิทัล, กระบวนการ NEO-COACH

บทคัดย่อ

การศึกษาในยุคปัจจุบันต้องตอบสนองต่อความต้องการของสังคมที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว เนื่องจากผลกระทบจากการพัฒนาเทคโนโลยีดิจิทัล การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ และความท้าทายทางเศรษฐกิจและสังคมอื่นๆ การจัดการเรียนรู้เชิงรุกของครูยุคใหม่ตามแนวคิดพลเมืองดิจิทัลจึงมุ่งเน้นที่กระบวนการ NEO-COACH ซึ่งออกแบบมาเพื่อส่งเสริมทักษะและคุณลักษณะที่จำเป็นให้กับเยาวชน เพื่อให้พวกเขาประสบความสำเร็จในสภาพแวดล้อมของโลกยุคใหม่ที่มีการเปลี่ยนแปลงไม่หยุดยั้งได้ โดยกระบวนการ NEO-COACH รวมถึงขั้นตอนที่ช่วยให้นักเรียนมีส่วนร่วมอย่างแข็งขันในการเรียนรู้ของตนเอง อันได้แก่ 3 หลักการ ได้แก่ การเรียนรู้แบบมีส่วนร่วม การพัฒนาทักษะดิจิทัลและการตัดสินใจ การเชื่อมโยงกับโลกจริง 4 องค์ประกอบ ได้แก่ การออกแบบกิจกรรมการเรียนรู้ที่เป็นศูนย์กลางผู้เรียน การใช้เทคโนโลยีเพื่อสนับสนุนการเรียนรู้ การพัฒนาทักษะการคิดวิเคราะห์และการตัดสินใจอย่างมีจริยธรรม การประเมินแบบรวมภาพ และ 8 ขั้นตอน ดังนี้ การนำเข้า การสำรวจ การจัดระเบียบ การทำงานร่วมกัน การปฏิบัติ การประเมินผล การแก้ไขและปรับปรุง จนถึงการฝึกฝน รูปแบบนี้จะช่วยพัฒนาความเป็นพลเมืองที่ดีของโลกดิจิทัล การใช้เทคโนโลยีอย่างมีจริยธรรม และสนับสนุนการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วม ส่งผลให้นักเรียนได้รับความรู้ สามารถนำสิ่งที่เรียนรู้มาปรับใช้ในชีวิตจริงและอาชีพในอนาคตได้อย่างมีประสิทธิภาพ

Downloads

Download data is not yet available.

References

กุลิสรา จิตรชญาวนิช, นิตยา สุวรรณศรี, อุดม คำขาด, ชลายุทธ์ ครุฑเมือง และ สุมิตรา โรจนนิติ. (2565). การจัดการเรียนรู้ในยุคชีวิติวิถีใหม่สู่การพัฒนาอย่างยั่งยืน. Journal of Modern Learning Development, 7(7), 490–503. https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jomld/article/view/258726

คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (2556). การพัฒนาการศึกษาไทยก้าวสู่อนาคต. ภาพพิมพ์.

จิรกิตติ์ เนาวพงศ์รัตน์. (2562). ผลการจัดการเรียนรู้พลศึกษาตามแนวคิดการเรียนรู้เชิงรุกที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและความสามารถในการแก้ปัญหาของนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 2. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, สุขศึกษาและพลศึกษา]. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ตรีคม พรมมาบุญ. (2561). การพัฒนาแบบวัดคุณลักษณะครูยุคใหม่สาหรับนักศึกษาครุศาสตรบัณฑิต ชั้นปีที่ 4 มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์ ; การประยุกต์ใช้การทาหน้าที่ต่างกันของข้อสอบ. วารสารการวัดผลการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 24(1), 138–151. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jemmsu/article/view/146651

ทิพย์วรรณ สุพิเพชร. (2566). นวัตกรรมการเรียนการสอนเพื่อการศึกษาในอนาคต. วารสารนวัตกรรมการจัดการศึกษาและการวิจัย, 5(2), 472-480. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jemri/article/view/259673

เบญจวรรณ ถนอมชยธวัช และคณะ. (2559). ทักษะแห่งศตวรรษที่ 21: ความท้าทายในการพัฒนานักศึกษา. วารสารเครือข่ายวิทยาลัยพยาบาลและการสาธารณสุขภาคใต้, 3(2), 208-222. https://he01.tci-thaijo.org/index.php/scnet/article/view/58038/

ผดุงชัย ภู่พัฒน์ และคณะ. (2561). การพัฒนาตัวชี้วัดประสิทธิภาพการจัดการเรียนรู้ของสถานศึกษาในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค จำกัด.

พัชราภรณ์ ดวงชื่น. (2563). การบริหารจัดการศึกษารับความปกติใหม่หลังวิกฤตโควิด–19. วารสารศิลปะการจัดการ, 4 (3), 783–795. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jam/article/view/243660

พิตติภรณ์ สิงคราช. (2553, 13 พฤษภาคม). การศึกษาไทยในยุคปัจจุบัน. http://pittiporn-ja-o.blogspot.com/2010/05/ek.html

พิมพ์พันธ์ เดชะคุปต์ และพเยาว์ ยินดีสุข. (2560). ทักษะ 7 C ของครู 4.0. โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2562). หลักคิด: การจัดการหลักสูตรและการสอน. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

มนรัตน์ แก้วเกิด. (2562). กลยุทธ์การบริหารงานวิชาการโรงเรียนมัธยมศึกษาตามแนวคิดความเป็นพลเมืองดิจิทัล. [ปริญญาครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต คณะครุศาสตร์]. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. https://digital.car.chula.ac.th/chulaetd/9319/

วรพจน์ วงศ์กิจรุ่งเรือง. (2561). คู่มือพลเมืองดิจิทัล. สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจดิจิทัลกระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. https://thaidigizen.com/wp-content/uploads/2018/06/DigitalCitizenship-Book-ok.pdf

วิจารณ์ พานิช. (2555). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์.

วิชัย วงษ์ใหญ่ และมารุต พัฒผล. (2562). การจัดการเรียนรู้ในยุค Disruptive Innovation. ศูนย์ผู้นำนวัตกรรมหลักสูตรและการเรียนรู้. https://pubhtml5.com/rgkgq/mucp/basic/

สมพร ปานดํา. (2563). พลิกวิกฤตสู่โอกาสของอาชีวศึกษาไทยบนความปกติใหม่. วารสารสังคมศาสตร์ และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ. 7 (5), 3-4.

สุดารัตน์ ตันติวิวัทน์ และกฤตติพัฒน์ ชื่นพิทยาวุฒิ. (2567). แนวคิดและการประยุกต์การออกแบบประสบการณ์การเรียนรู้. วารสารพฤติกรรมศาสตร์, 30(1), 109–126. https://so06.tci-thaijo.org/index.php/BSRI/article/view/268293

สุรพงษ์ มาลี. (2561). รู้จักสังคมผู้สูงอายุและสถานการณ์ผู้สูงอายุ (ในประเทศไทย). วารสารข้าราชการ 60(4), 5-8. https:// www.ocsc.go.th/wp-content/uploads/2023/12/PDF-วารสารข้าราชการ-ปีที่-60-ฉบับที่-4-พ.ศ.-2561.pdf

อําไพ หรคุณารักษ์. (2555). คิดมองคาดการณ์เกี่ยวกับ “การศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนในบริบทไทยนนทบุรี: สถาบันสิ่งแวดล้อมไทย.

Greenhow, C., & Gleason, B. (2012). Twitteracy: Tweeting as a New Literacy Practice. The Educational Forum, 76(4), 464–478. https://doi.org/10.1080/00131725.2012.709032

Hobbs, R. (2010). Digital and Media Literacy: A Plan of Action. Aspen Institute.

Hollandsworth, R., Donovan, J., & Welch, M. (2017). Digital Citizenship: You Can’t Go Home Again. TechTrends, 61(6), 524–530. https://doi.org/10.1007/s11528-017-0190-4

Jones, B., & Iredale, N. (2010). Enterprise education as pedagogy. Education + Training, 52(1), 7–19. https://doi.org/10.1108/00400911011017654

Ohler, J. (2011). Digital Citizenship Means Character Education for the Digital Age. Kappa Delta Pi Record, 47(sup1), 25–27. https://doi.org/10.1080/00228958.2011.10516720

Ribble, M. (2011). Digital Citizenship in Schools. International Society for Technology in Education.

Simsek, E., & Simsek, A. (2013). New literacies for digital citizenship. Contemporary Educational Technology, 4(2), 126-137. https://files.eric.ed.gov/fulltext/EJ1105529.pdf

Sousa, F., & Martins, N. (2021). Learning Experience Design: In N. Martins & D. Brandão (Eds.), Advances in Design and Digital Communication (pp. 45–57). Springer International Publishing. https://doi.org/10.1007/978-3-030-61671-7_5

UNESCO (2011). Digital literacy in education. UNESCO Institute for Information Technologies in Education Policy Brief.

Wang, M., & Zheng, X. (2020). Using Game-Based Learning to Support Learning Science: A Study with Middle School Students. The Asia-Pacific Education Researcher, 30(2), 167–176. https://doi.org/10.1007/s40299-020-00523-z

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2024-12-29

How to Cite

ศรีเทพ ว. ., & วัฒนบัญชา น. . (2024). กระบวนการจัดการเรียนรู้เชิงรุกของครูยุคใหม่ตามแนวคิดพลเมืองดิจิทัล: กุญแจสู่การเตรียมความพร้อมสำหรับโลกอนาคต. วารสารพัฒนศาสตร์ วิทยาลัยพัฒนศาสตร์ ป๋วย อึ๊งภากรณ์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 7(2 กรกฎาคม - ธันวาคม), 234–253. สืบค้น จาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/gvc-tu/article/view/272401