วิเคราะห์เรื่องของความงามระหว่างเพลโตกับอริสโตเติล

บทคัดย่อ

บทความนี้ มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาวิเคราะห์เรื่องของความงามระหว่างเพลโตกับอริสโตเติล พบว่าความงาม คือ เป็นต้นแบบต่าง ๆ ของสรรพสิ่งที่เป็นเนื้อแท้แห่งวัตถุทางผัสสะ 2 แหล่งใหญ่ๆ ได้แก่ (1) ความงามที่ประจักษ์ชัดอยู่ในธรรมชาติ และ (2) ความงามที่มนุษย์สร้างสรรค์หรือสิ่งปรุงแต่งขึ้นรูปแบบของสุนทรียะที่เกิดขึ้นจากปัจจัย ในเชิง “วัตถุวิสัย” หรือเป็นเรื่องของ “อัตวิสัย” ของแต่ละบุคคลเท่านั้น ที่มีอยู่ในโลก 2 ประเภท คือ (1) โลกที่ปรากฏหรือโลกทางประสาทสัมผัส และ (2) โลกแห่งแบบหรือมโนคติ ซึ่งทั้ง 2 ทฤษฎีนี้ เป็นเพียงปรากฏการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไม่แน่นอน เพราะความงามเป็นเอกภาพและมีความสมบูรณ์ในองค์ประกอบของศิลปะที่แสดงออกทางอารมณ์และความรู้สึก ที่อยู่เหนือประสาทสัมผัสที่แท้จริงกว่าโลกที่ประจักษ์ในชีวิตประจำวัน (ผัสสะ) มีลักษณะอย่างเดียวกับแบบหรือมโนคติ ที่เพลโตและอริสโตเติลเชื่อว่า ธรรมชาติหรือความจริงของศิลปะแห่งเหตุผลเป็นผู้มีความดี มีปัญญา ความกล้าหาญ สามารถควบคุมความต้องการของตนได้ เพราะความดีที่มนุษย์สามารถรู้จักโลกแท้จริงได้ด้วยเหตุผลของชีวิตนั้นเอง