บูรณาการการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในยุควิถีชีวิตใหม่ด้วยหลักพุทธจริยศาสตร์
คำสำคัญ:
การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์, ยุควิถีชีวิตใหม่, พุทธจริยศาสตร์บทคัดย่อ
บทความวิจัยเชิงคุณภาพนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในยุควิถีชีวิตใหม่ 2) เพื่อศึกษาหลักพุทธจริยศาสตร์ที่เหมาะสมในการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์3) เพื่อบูรณาการการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในยุควิถีชีวิตใหม่ด้วยหลักพุทธจริยศาสตร์ 4)เพื่อนำเสนอรูปแบบ เก็บข้อมูลจากพระไตรปิฎก เอกสาร งานวิจัย สัมภาษณ์เชิงลึกผู้ทรงคุณวุฒิ 21 ท่าน วิเคราะห์ข้อมูลเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า 1) การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในยุควิถีชีวิตใหม่ (1) ด้านกาย (2) จิต (3) ปัญญา (4) สังคมให้มีสมรรถนะและสติ รอบรู้สุขภาพ บริหารทุนมนุษย์ทางปัญญา อารมณ์ สังคม คิดบวก ปรับตัว มีความสุข เชื่อมโยงสัมพันธ์ทฤษฎีเศรษฐศาสตร์ ระบบ จิตวิทยาและการเรียนรู้ อย่างสมดุล 2) หลักพุทธจริยศาสตร์ที่เหมาะสมในการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ คือ หลักอายุสสธรรม เพื่อการมีอายุยืนอย่างมีคุณค่าและคุณภาพ พรหมวิหาร 4 เพื่อพัฒนาจิตกำกับการดำเนินชีวิตทุกสภาวะ ปรับกุศลจิตคิดแบบโยนิโสมนสิการ เกิดปัญญา สว่าง บริสุทธิ์ มีสังคหวัตถุ 4 ครองใจตน ครองคน ครองงาน สานสามัคคี 3) บูรณาการการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ด้วยหลักพุทธจริยศาสตร์ (1) ด้านร่างกายด้วยหลักอายุสสธรรม สร้างสุขนิสัยปรับเปลี่ยนพฤติกรรมสุขภาวะทางร่างกายแข็งแรง ปลอดภัย มีภูมิคุ้มกัน เศรษฐกิจพอเพียง (2) ด้านจิตด้วยหลักพรหมวิหาร 4 สุขภาวะจิต พอเพียง ผ่อนคลาย มีสติควบคุมตนเอง (3) ด้านปัญญาด้วยหลักโยนิโสมนสิการ สุขภาวะปัญญา เข้าถึงความจริง ลด ละ ความเห็นแก่ตัว ปรับตัวได้ทุกสถานการณ์ (4) ด้านสังคมด้วยหลักสังคหวัตถุ สุขภาวะสังคมสมานฉันท์ รวมเป็นหนึ่ง เข้าใจตนเองและผู้อื่น 4) องค์ความรู้ใหม่ คือ “IMPR -MODEL” ที่ส่งผลมีภูมิคุ้มกันต่อตนเอง จิตมีคุณภาพ สมรรถภาพ สุขภาพดี เพียรระวัง ป้องกันอกุศล ลดกิเลส รักษาศีล ดุลยภาพดี สบาย พอดี พลังปัญญาทางความคิด รับรู้เข้าใจสังคม สมานฉันท์รวมเป็นหนึ่งเดียว มีสันติสุข คุณภาพชีวิตที่ดี
Downloads
เอกสารอ้างอิง
ธนภรณ์ ตั้งเพชรศิริพงษ์ และคณะ. (2565) ผลของกิจกรรมตามแนวพุทธจิตวิทยาโดยการฝึกสมาธิด้วยขันทิเบตร่วมกับการฝึกคิดแบบโยนิโสมนสิการที่มีต่อความฉลาดทางอารมณ์ของนักเรียนประถมศึกษาตอนปลาย. วารสาร มจร การพัฒนาสังคม. 7 (2), 175-188.
ประเวศ วะสี. (2546). วิถีมนุษย์ในศตวรรษที่ 21 สู่ภพภูมิใหม่แห่งการพัฒนา . วารสารหมออนามัย. 12 (4), 7-21.
ผุสดี โตสวัสดิ์. (2562). การบำบัดรักษาโรคด้วยวิธีการปฏิบัติกรรมฐาน. วารสารปรัชญาปริทรรศน์. 24 (2), 1-17.
พระครูปทุมภาวนาจารย์ และคณะ. (2562). หลักภาวนา 4 กับการพัฒนาปรีชาเชิงอารมณ์ของวัยรุ่นไทยในสังคมยุคดิจิทัล. วารสารพุทธจิตวิทยา. 4 (1), 129-142.
พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช). (2551). พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพุทธศาสน์. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสภาพและสถาบันบันลือธรรม.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2551). จะพัฒนาคนกันได้อย่างไร. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิพุทธธรรม.
พระไพศาล วิสาโล. (2542). การศึกษาเพื่อการพัฒนามนุษย์. เชียงราย: คณะครุศาสตร์ สถาบันราชภัฏเชียงราย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยเล่ม 11, 22, 33. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
เยาวลักษณ์ กุลพานิช และพระศรีวินยาภรณ์. (2566). อิทัปปัจจยตาเชิงบูรณาการ: การเสริมสร้างดุลยภาพชีวิตในยุคการปรับเปลี่ยนฉับพลัน. ดุษฎีนิพนธ์ปริญญาศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
สุมน อมรวิวัฒน์. (2547). การพัฒนาการการเรียนรู้ตามแนวพุทธศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 3. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
Maslow. (1943). A Theory of Human Motivation. Psychological Review. 50, 370-396.
Sorensen, K., et al. (2012). Health Literacy and Public Health: A Systematic Review and Integration of Definitions and Models. BMC Public Health. 12 (80), 1-13.
World Health Organization Depression Health Topic. Retrieved May 10, 2024, from https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail /depression 2020.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 Journal of Philosophical Vision
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความวิชาการและบทความวิจัย ในวารสารฉบับนี้ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนเท่านั้น
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
