IDENTITY AND CULTURAL TOURISM BUSINESS MODEL FOR PILGRIMAGE ROUTES CULTURAL IN UBON RATCHATHANI PROVINCE: A CASE OF TOUR BUSINESS

Authors

  • Supakanya Kasamsuk Faculty of Business Administration and Management, Ubonratchathani Rajabhat University
  • Mallikar Bodthongtim Faculty of Business Administration and Management, Ubonratchathani Rajabhat University
  • Walaiporn Sookprung aculty of Business Administration and Management, Ubonratchathani Rajabhat University.

Keywords:

Tourism Identity, Cultural Pilgrimage Routes

Abstract

The purposes of this research were 1) to study the Cultural Tourism Business model for cultural pilgrimage routes in Ubon Ratchathani province 2) to study the business Model of the Cultural Tourism Business for cultural pilgrimage routes in Ubon Ratchathani Province. This research procedure consisted of 2 steps: including 1) study the elements of identity and Cultural Tourism Business model for cultural pilgrimage routes by having in-depth interview. By Purposive Sampling method. 2) collect data using a questionnaire. Samples were 384 people gained by Multi Stage Sampling method. Statistics used were percentage, and standard deviation. The research found that there were 9 elements of the Cultural Tourism Business model for cultural pilgrimage routes. The overall opinion on 9 factors of the Cultural Tourism Business model for cultural pilgrimage routes were in “High” level. There were 3 factors of the Cultural Tourism Business model for cultural pilgrimage routes in Ubon Ratchathani province as follows; Officer, travel agencies and travel programs of interest were at a high level. Keywords: Tourism Identity, Cultural Pilgrimage Routes.

References

กรมการท่องเที่ยว. (2555, 3 ตุลาคม). ประกาศกรมการท่องเที่ยว เรื่อง กำหนดมาตรฐานการท่องเที่ยวไทยมาตรฐานศูนย์บริการข้อมูลสำหรับนักท่องเที่ยว. ราชกิจจานุเบกษา, เล่ม 129 ตอนพิเศษ 151ง. หน้า 20.

กรมการท่องเที่ยว. (2557). คู่มือการตรวจประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึกในพระบรมราชูปถัมภ์.

กรมการศาสนา. (2557). ช่วงหนึ่งของชีวิตที่งดงาม...บนเส้นทางบุญทั่วไทย: ภายใต้โครงการส่งเสริมการท่องเที่ยวเส้นทางแสวงบุญในมิติทางศาสนา ปี พ.ศ. 2557. กรุงเทพฯ: สำนักพัฒนาคุณธรรมจริยธรรม กรมการศาสนา กระทรวงวัฒนธรรม.

จำเนียร ชุณหโสภาค. (2554). การศึกษาเพื่อจัดทำแผนยุทธศาสตร์การพัฒนาและส่งเสริมธุรกิจการท่องเที่ยวแบบพำนักระยะยาวของไทย (พ.ศ. 2554-2560). วารสารดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์ (Ph.D. in Social Sciences Journal), 1(2), 24-37.

ชุมพล รอดแจ่ม. (2555). เส้นทางการท่องเที่ยวเชิงศิลปวัฒนธรรม อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์.

ปรีชา แดงโรจน์. (2549). การบริหารจัดการและปฏิบัติงานโรงแรม ศตวรรษที่ 21 ฉบับผู้บริหาร. นนทบุรี: เอส.อาร์. พริ้นติ้งแมสโปรดักส์.

ภัชรบถ ฤทธิ์เต็ม. (2550). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงศาสนาและวัฒนธรรมในวัด. สืบค้น 31 กรกฎาคม 2557, จาก http://www.mcu.ac.th/site/articlecontent_desc.php?article_id=1640&articlegroup_id=307

มัลลิกา บุนนาค. (2548). สถิติเพื่อการวิจัยและตัดสินใจ. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วารัชต์ มัธยมบุรุษ. (2554). ส่วนประสมตลาดการท่องเที่ยวพำนักระยะยาวสำหรับนักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่นที่พำนักระยะยาวในจังหวัดเชียงใหม่. วารสารมหาวิทยาลัยนเรศวร วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี, ฉบับพิเศษ, 80-88.

วาลิกา แสนคำ. (2545). การพัฒนาการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมบ้านเปียงหลวง อำเภอเวียงแหงจังหวัดเชียงใหม่. (การค้นคว้าอิสระหลักสูตรศิลปะศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัยเชียงใหม่).

สภาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2559). ดัชนีความเชื่อมั่นผู้ประกอบธุรกิจการท่องเที่ยวในประเทศไทย ไตรมาสที่ 4 ปี 2559. โครงการการรายงานและพยากรณ์สถานการณ์พฤติกรรมนักท่องเที่ยวและความเชื่อมั่นของผู้ประกอบการในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวของไทย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สำนักงานพระพุทธศาสนาจังหวัดอุบลราชธานี. (2556). ข้อมูลจำนวนวัดในจังหวัดอุบลราชธานี. สืบค้น 6 กันยายน 2556, จาก http://ubn.onab.go.th/index.php?option=com_content&view=article&id=184&Itemid=136

สิญาธร ขุนอ่อน. (2559). มิติทางด้านวัฒนธรรมกับการแสดงความคิดเห็นต่อโรงแรมที่เข้าพักในพื้นที่อำเภอเกาะสมุยทางเว็บไซต์ตัวแทนจำหน่ายที่พักออนไลน์ของลูกค้าชาวไทยและชาติอื่นๆ. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 11(1), 53-68.

องอาจ นัยพัฒน์. (2549). วิธีวิทยาการวิจัยเชิงปริมาณและเชิงคุณภาพทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สามลดา.

Alonderiene, R., & Navickiene, R. (2009). Competence development during lifelong learning. The case of front-line employees in Lithuanian tourism sector. Profuseness rengimas: tyrimaiirrealijos, 2009, nr. 18, p. 12-28.

Downloads

Published

2020-06-12

How to Cite

Kasamsuk, S., Bodthongtim, M., & Sookprung, W. (2020). IDENTITY AND CULTURAL TOURISM BUSINESS MODEL FOR PILGRIMAGE ROUTES CULTURAL IN UBON RATCHATHANI PROVINCE: A CASE OF TOUR BUSINESS. SUTHIPARITHAT JOURNAL, 32(พิเศษ), 223–234. retrieved from https://so05.tci-thaijo.org/index.php/DPUSuthiparithatJournal/article/view/243331

Issue

Section

Research Articles