Fostering integration: An Islamic studies curriculum development and management for Thailand's educational landscape

Authors

  • Abdulhafiz Hille International College, Dhurakij Pundit University
  • Artit Nooraba International College, Dhurakij Pundit University
  • Usamarn Madami International College, Dhurakij Pundit University

Keywords:

Islamic Studies Education, Thailand Curriculum Design, Cultural Integration

Abstract

While this scholarly article examines the development of an Islamic Studies curriculum for Thailand's unique educational context, it suggests that further attention be paid to the complexities and variations in the learning environment. The framework aims to connect Islamic values with Thai objectives, drawing on history, culture, and education. Currently, the Islamic education situation in the country is being analyzed comprehensively. However, the curriculum's progress in cultural responsiveness to Muslims could feature more complex explanations alongside concise summaries. Additional analysis of how Thailand's origins influenced modern Islam could bolster understanding. Overall, meaningfully integrating Islamic education demands carefully balancing uniform explanations with varied complexity, lengths, and depths for a human-like presentation that benefits all.

References

Arphattananon, T. (2018). Multicultural education in Thailand. Intercultural Education, 29(2), 149–162. https://doi.org/10.1080/14675986.2018.1430020

Bond, M., & Bedenlier, S. (2019). Facilitating student engagement through educational technology: Towards a conceptual framework. Journal of Interactive Media in Education, 11(1), 1–14. https://doi.org/10.5334/jime.528

Garcia, K., & Pantao, J. (2021). Cultural sensitivity and classroom management of teachers. International Journal of Professional Development, Learners and Learning, 3(1), ep 2108. https://doi.org/10.30935/ijpdll/11093

Kraince, R. (2007). Islamic higher education and social cohesion in Indonesia. Prospect, 37(3), 347-356. https://doi.org/10.1007/s11125-008-9038-1

Laal, M., & Ghodsi, S. (2012). Benefits of collaborative learning. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 31, 486–490. https://doi.org/10.1016/j.sbspro.2011.12.091

Masriah, T., Ajizah, W., & Mahwiyah. (2023). Islamic education curriculum development. Journal of Learning, Teaching and Educational Studies, 1(1), 15-21. https://doi.org/10.61166/amd.v1i1.3

Riinawati, R. (2022). Strategy of financing management to improve the quality of Islamic Education Institution. AL-ISHLAH: Jurnal Pendidikan, 14(3), 2757-2768. https://doi.org/10.35445/alishlah.v14i3.1519

Susilowati, T. (2023). Framework of intercultural learning in speaking for Islamic higher education in the international context. Script Journal Journal of Linguistic and English Teaching, 8(1), 83-97. https://doi.org/10.24903/sj.v8i01.1170

Thailand, Ministry of Education. (2021). National curriculum framework. https://ncf.ncert.gov.in/#/web/home

Wekke, I. S., Siddin, S., & Langputeh, S. (2019). Islamic education in Thailand Pattani Muslim Minority: What are the institutional continuity and change?. Tadris: Jurnal Keguruan dan Ilmu Tarbiyah, 4(1), 127-134. https://ejournal.radenintan.ac.id/index.php/tadris/article/view/3753

Zakariya, H. (2014). Community engagement in Malaysian higher education: An overview. Proceedings of SOCIOINT14- International Conference on Social Sciences and Humanities (pp. 612-616). Istanbul, Turkey. https://www.researchgate.net/publication/280527604_COMMUNITY_ENGAGEMENT_IN_MALAYSIAN_HIGHER_EDUCATION_AN_OVERVIEW

ซัมซู สาอุ และ สุวรรณี หลังปูเต๊ะ. (2559). การศึกษาอิสลามในอาเซียน: สถานภาพและความท้าทาย. วารสารอิสลามศึกษามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 7(2), 19-32. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JOIS/article/view/170060

ซิดดิก อาลี และ ดลมนรรจน์ บากา. (2555). วิวัฒนาการการเรียนการสอนอิสลามศึกษาของโรงเรียนเอกชน สอนศาสนาอิสลามในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย. วารสารอัล-นูร บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยฟาฏอนี, 7(13), 55-64. https://so01.tci-thaijo.org/index.php/NUR_YIU/article/view/4651

มูหัมมัดรอฟลี แวหะมะ, จารุวัจน์ สองเมือง, มูฮัมหมัดอาฟีฟี อัซซอลีฮีย์, ยุโสบ บุญสุข, และ สราวุธ สายทอง. (2564). คุณลักษณะพึงประสงค์ในศตวรรษที่ 21 ของผู้เรียนอิสลามศึกษาในโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลามในประเทศไทย. วารสารอิสลามศึกษามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 32(2), 40-50. https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jil/article/view/253437

อดิศักดิ์ นุชมี. (2565). การพัฒนาหลักสูตรอิสลามศึกษาในสถาบันอุดมศึกษาที่สอดคล้องกับบริบทของสังคมไทย. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต, 17(2), 84-101. https://rsujournals.rsu.ac.th/index.php/jla/article/view/2754

อานนท์ อุ่นธง. (2560). ปรัชญาประเพณีของศาสนาอิสลามที่มีอิทธิพลต่อสังคมไทย. พุทธมัคค์, 2(2), 12-21. https://so01.tci-thaijo.org/index.php/bdm/article/view/179610

อามีน ลอนา. (2557). พัฒนาการการเขียนประวัติศาสตร์อิสลามในสังคมไทย (ยุครัฐจารีต-พ.ศ. 2511) [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์]. TU Digital Digital. https://digital.library.tu.ac.th/tu_dc/frontend/Info/item/dc:104628

Downloads

Published

2024-06-25

How to Cite

Hille, A., Nooraba, A. ., & Madami, U. . (2024). Fostering integration: An Islamic studies curriculum development and management for Thailand’s educational landscape . SUTHIPARITHAT JOURNAL, 38(2), 1–10. retrieved from https://so05.tci-thaijo.org/index.php/DPUSuthiparithatJournal/article/view/269425

Issue

Vol. 38 No. 2 (2024): เมษายน-มิถุนายน 2567

Section

Academic Articles

License

Copyright (c) 2024 Dhurakij Pundit University

Creative Commons License

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

Content and information of the article published at Suthiparithat Journal are based on the sole opinions and responsibility of author(s) only. Neither the editorial board involve in......