การใช้วจีจริยาในสมบัติของผู้ดี

บทคัดย่อ

บทความวิชาการนี้เกี่ยวข้องกับปรัชญาและจริยศาสตร์ เรื่องสมบัติผู้ดีกรอบการดำเนินชีวิตตามกระบวนทรรศน์ปรัชญาหลังนวยุคสายกลาง: การศึกษาเชิงวิเคราะห์ วิจักษ์ และวิธาน ซึ่งมีวัตถุประสงค์ที่จะกล่าวถึงเรื่องการใช้วจีจริยาหรือการใช้คำบางคำของผู้ที่มีคุณสมบัติของผู้ดีเช่นคำว่า “หมา” “กู” “มึง” อันเป็นคำที่คนหลายคนมีทรรศนะว่าเป็นคำที่ไม่สุภาพหรือเป็นคำหยาบคาย   โดยหลีกเลี่ยงที่จะไม่ใช้คำว่า “หมา” “กู” “มึง” และใช้คำว่า “สุนัข” แทนคำว่า “หมา”หรือใช้คำว่า “คุณ” แทนคำว่า “มึง” หรือใช้คำว่า “กระผม” แทนคำว่า “กู” เป็นต้น

การจะใช้คำว่า “หมา” “กู” “มึง” หรือคำว่า “สุนัข” “คุณ” “กระผม” ในการสนทนาแต่ละครั้งจะเป็นการถูกต้องตามหลักการที่เขียนไว้ในหนังสือสมบัติของผู้ดีหรือไม่อยู่ที่การพูดในครั้งนั้น ๆ ว่าการใช้คำว่า “หมา” “กู” “มึง” หรือคำว่า “สุนัข” “คุณ” “กระผม” ใช้ในบริบทใด และผู้ที่พูดมีความคิดที่อยู่ในใจประสงค์จะให้คำว่า “หมา” “กู” “มึง” หรือคำว่า “สุนัข” “คุณ” “กระผม” เป็นการลดทอนศักดิ์ศรีในคุณค่าของความเป็นมนุษย์ของผู้ที่ฟังหรือผู้ที่ถูดพูดถึงหรือไม่ ซึ่งถ้าการพูดด้วยคำทั้งสองนี้เป็นการลดทอนศักดิ์ศรีคุณค่าของความเป็นคนของผู้ที่ฟัง หรือผู้ที่ถูกพูดถึง ผู้ที่พูดก็ไม่มีคุณสมบัติของความเป็นผู้ดีหรือไม่ใช่ผู้ดี