Death in 4 Religious Perspectives
Keywords:
ความตาย, นิพพาน, โมษะ, ชีวิตนิรันดร์Abstract
Abstract
The word death was coined to refer to a condition or symptom that represents the end or cessation of things. Death as a natural law is one of the processes that all living things must inevitably face. The so-called human beings often have questions about death for example, why do we have to die? Where did you go after death? Humans in ancient times tried to seek answers to obtain those answers. until humans discovered the subject of religion the answer to life after death was cleared. Life after death in every corner of religion is divided into two types of life, namely physical and mental. Death is only the disintegration of the (body) four elements, earth, water, air, fire, but if the soul remains immortal, it will never die. The souls that once resided in the body (form) have left the body to enter a state of rebirth or continue to face the afterlife. Beliefs about life before death or after death in different religions have different teaching methods, the purpose of which is to make believers in each religion believe that life before or after death has characteristics. How what is the realm of the spirit? What should be the principles of practice? Each religion has its own teachings and practices in the form of good deeds. In order to hope for the life of one's own religion, after death the soul will go to a good world according to the teachings of each religion.
Keywords: Death; Nirvana; Head; Eternal life
Downloads
References
กัมพันต์ พันธุมจินดา. (2539). สมองและความตาย ใน มุมมองเรื่องความตายและภาวะใกล้ตาย โดยประสาน ตางใจ และ ธนพรรณ สินธิสุนทร. กรุงเทพมหานคร: คบไฟ.
จิต ติงศภัทย์. (2530). กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ว่าด้วยบุคคล. กรุงเทพมหานคร: สํานักนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เชิญพร คงมา. (2550). Secret. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง จํากัด.
ทองหล่อ วงษ์ธรรมา. (2553). การเปรียบเทียบศาสนาและการศึกษาประเด็นสําคัญ. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
บรรจบ บรรณรุจิ. (2538). ปฏิจจสมุปบาท. พิมพ์ครั้ง ที่ 3. กรุงเทพมหานคร: พรบุญการพิมพ์.
ปรานี ฬาพานิข. (2549). อิสลาม: ความตายไม่ใช่จุดจบของชีวิต. ใน โสรัจจ์ หงศ์ลดารมภ์, ความตายกับการตายมุมมองจากศาสนากับวิทยาศาสตร์, กรุงเทพฯ: ศูนย์จริยธรรมวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย สานักพิมพ์มูลนิธิพันดารา.
พระพรหมคุณากรณ์ (ป.อ.ปยตุ ฺโต). (2556). พจนานุกรมพุทธศาสน์ฉบับประมวลศัพท์. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสภา.
พระพรหมโมลี. (2545). กรรมทีปนี. (พิมพ์คร้ัง ที่ 2). กรุงเทพฯ: ดอกหญ้า.
พระอารดินทร์ เขมธมโม. (รัตนภู). (2550). การศึกษามโนทัศน์เรื่องความตายของกฤษณมูรติ. วิทยานิพนธ์ ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระศาสนโสภณ (พิจิตร ฐฃิตวณฺโณ). (2555). ตายแล้วไปไหน. กรุงเทพมหานคร: ชวนพิมพ์.
พระสัทธัมมโชติกะ ธัมมาจริยะ. (2521). ปรมัตถโชติกะ ปริเฉทที่ 5 เล่ม 1. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิสัทธัมม โชติกะ.
พระอารดินทร์ เขมธมฺโม (รัตนภู). (2549). การศึกษามโนทัศน์เรื่องความตายของะกฤษณมูรติ. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ภัทรพร สิริกาญจน. (2546). ความรูพื้นฐานทางศาสนา. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. (2525). กฎหมายแพ่ง 1 CIVIL LAW 1 (ฉบับปรับปรุง) หน่วยที่ 1-8). พิมพครั้งที่ 9. นนทบุรี: สํานักพิมพมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
มูฮัมหมัดคอลดูน หะยี มุสอฟา. (2546). ชีวิตหลังจากตายแล้ว. กรุงเทพ: ศูนย์หนังสือมานพวงเสงี่ยม.
ราชบัณฑติยสถาน. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑติยสถานพ.ศ.2554. กรุงเทพมหานคร: ราชบัณฑติยสถาน.
วชิรเมธี. (2559). มรณาวิชาสุดท้าย. กรุงเทพมหานคร: สัปปายะ.
วิรัตน์ กางทอง. (2552). ปรัชญาอินเดีย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
ศิลป์ชัย เชาว์เจริญรัตน์. (2558). ศาสนวิทยาและศาสนายุคโพสต์โมเดิร์น. กรุงเทพมหานคร: สถาบันศาสนวิทยา.
สุนทร ณ รังษี. (2559). มนุษย์กับการตายและการเกิดใหม่. กรุงเทพมหานคร: อนุสรณ์เนื่องในงานพระราชทานเพลิงศพ.
สมทบ สุวรรณวิสุทธิ. (2520). กฎหมายแพ่งและพาณิชยว่าด้วยบุคคล. พระนคร: สํานักพิมพ์ ไทยสัมพันธ์.
สุวรรณา สถาอานันท์. (2539). ชีวิตและความตายตามคติคริสต์ศาสนาในมุมมองเรื่องความตายและภาวะใกล้ตาย. กรุงเทพมหานคร: เคล็ดไทย.
เสฐียร พันธรังสี. (2513). ศาสนาเปรียบเทียบ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). ธนบุรี: ห้างหุ่นส่วนจํากัด.
แสง มนวิฑูรย์. (2518). กฤษณะ ไทวปายนวฺยาส ศรีมัทภตวคีตา, แปลโดย แสง มนวิฑูรย์. พระนคร: แพร่พิทยา.
องค์การศาสนาพราหมณ์- ฮินดู. (2529). ประวัติและหลักธรรมในศาสนาพราหมณ์ – ฮินดู. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.
อดิศักดิ์ ทองบุญ. (2545). ปรัชญาอินเดียร่วมสมัย. พิมพครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: ราชบัณฑิตยสถาน.
_____________. (2559). ชีวิตและความตายตามทรรศนะพระพุทธศาสนาและตามทรรศนะของนักปรัชญา อินเดีย. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2022 Journal of Philosophical Vision

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความวิชาการและบทความวิจัย ในวารสารฉบับนี้ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนเท่านั้น
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์